ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်

ထွန်းရီတစ်ယောက် အိပ်ပြန်ချိန်နီးပြီမို့ လှန်ထားသော နွားထီးနှစ်ကောင်နှင့် နွားမသားအမိကို ပြန်ခေါ်ရန်တဲအ တွင်းမှ ထွက်လာခဲ့့သည်။နွားတွေက ယာခင်းနှစ်ကွက်ကျော်မှာရှိနေသည်မို့ အတန်ငယ်လှမ်းသည်။သူ့ယာခင်း တွေကတောင်မြေမှာပင် ကပ်လျှက်ရှိသည်။အထီးတစ်ကောင်က ကြိုးလွတ်ပြီး အတော်ဝေးဝေးရှိ တောင်ခြေလျှိုကြားမှာရောက်နေသဖြင့် ဆွဲခေါ်ရန်သွားစဉ် ဘယ်ဘက်တောင်ခါးပန်းရှိ အလွန်ထူထပ်သောဝါးရုံတောကြားဆီမှ………………. “…..ရှုး…..ရှုး……ကျစ်………ကျစ်……….” ဟူသော အသံကြားရသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။

အေးမူက အသံမထုတ်ဘဲ သူ့ကို လက်ရပ်ခေါ်နေသဖြင့် နွားသို သစ်ငုတ်တစ်ခုတွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး အေးမူရှိရာသို့ သမန်းပင် ဝါးရုံပင်များကို ကြွေ့ဖတ်ကျော်ရင်း “…..ဒီကောင်မ တစ်ယောက်ထဲ ဘာလုပ်နေတာပါလိမ့်…” ဟူသောအတွေးဖြင့် အေးမူရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။မိုးကောင်းသောရာသီမို့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကျခတ်ဝါးပင်များကပိန်းပိတ်အောင်စိမ်းစိုထူထပ်လျှက်ရှိနေပါသည်။အကြံအဖန်လုပ်ရန် အလွန်ကောင်းသော ဂျက်တစ်ခုပါလားဟု တွေးရင်းထွန်းရီ ကျားပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် မအားလပ်သည်မို့ သည်နေရာသို့ ထွန်းရီမရောက်ဖြစ်ပါ။

ယခုမူ သစ်တောဋ္ဌာနမှ ထင်းမခုတ်ရန်အတင်းအကျပ်တားမြစ်ထားသည်မို့ ပို၍ပင် မရောက်ဖြစ်တော့။အေးမူရှိသော နေရာသို့ရောက်သောအခါ ပို၍ပင် အံ့သြရပြန်သည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဝါးရုံပင်တွေက ထူထပ်စွာပေါက်နေသလောက် အလယ်ရှိ ၁၀ ပေ ပတ်လည်ခန့်ကွက်လပ်မှာမူရှင်းလင်းနေသည်။မျှစ်ချိုးသူ၊မှိုရှာသူတို့၏စခန်းချရာ နေရာမို့လားမသိ အောက်ခြေတွင် မြေဇာမြက်ပင်များမှတစ်ပါး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိနေ ပါသည်။ဘေးဝဲယာရှိ ဝါးရုံကိုင်းဖျားတို့က အုပ်ဆိုင်းယှက်မိုးထားသဖြင့် အမိုးသဖွယ်လည်း ဖြစ်နေပြန်သည်။ ထွန်းရီတစ်ယောက် သူဖတ်ဖူးသော တောထဲက ထင်းခွေသမတစ်ယောက်နှင့် ဖိုးသူတော်တစ်ပါးတို့၏ကာမဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို သွားသတိရလိုက်မိသည်။

အင်း နေရာတိုင်းမှာ ကာမရှိသည်ဆိုသလိုပါလား……… အေးမူက ထနွ်းရီကိုတေ့ွေ သာအခါ…… “……လာပါအုံးဟဲ့ ဒီမှာ ငါ့မျှစ်စည်း ပင့်ပေးစမ်းပါ…….များတော့ တစ်ယောက်ထဲ မနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်…..” ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။မျှစ်စည်းက အတော်ကြီး၏။လက်တပွေ့စာပင်မက။နောက်ပြီး မှိုဥနက်တွေကလည်း ကျန်ကျောင်းကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကြီးနှင့် တစ်လုံး။တော်တော် လောဘကြီးတဲ့ အေးမူဟု ထွန်းရီစိတ်ထဲထင်လိုက်သည်။အေးမူက အပေါ်မှထပ်ဝတ်ထားသော ရှပ်အကျီင်္လက်ရှည် ခပ်နွမ်းနွမ်းကို ခေါင်းခုလုပ်ရန် ချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းက ဝတ်ထားသော အကျီင်္က နီညိုရောင်ခါးတိုလက်ပြတ် တက်တရွန်အကျီင်္ဝတ်ထားသော ထဘီကလည်း နက်ပြာရောင်လေယာဉ်မောင်စ။ တော်ဝတ်ထဘီ၊ အကျီင်္များဖြစ်၍ အရောင်ကတော့ အတော်လွင့်ပျယ်နေပါပြီ။

သို့သော်………….စိုပြေဖြူဝင်းသော သူမအသားအရေနှင့် အလွန်လိုက်ဖက် လှသည်။သူမ၏မိန်းမပီသသော စွဲမက်စရာအလှများကို အဝတ်အစားနွမ်းတို့က ဖုံးကွယ်ထားနိုင်စွမ်း မရှိပါပေ။ အေးမူ၏အဖုအထစ်၊အမို့အမောက်၊အရှိုက်အဟိုက် အစွင့်အကားတို့က တောဝတ်အနွမ်းတို့ကို ထွင်းဖေါက်၍ ထင်းထင်းကြီးပေါ်လွင်နေပါသည်။ ထို့အပြင် သွေးသားဆူဖြိုးပြီး အလှတွေတိုးနေသည့်အတွက် ထွန်းရီစိတ်တွေ ဗလောင်ဆူ လှုပ်ခတ်လာ၏။အင်းလေ………တစ်ချိန်က ရွာ၏ကွမ်းတောင်ကိုင်ဆိုတော့လည်း သည်လောက်တော့ ရှိပေမပေါ့။ အေးမူအသက်က……ထွန်းရီနှင့် မတိမ်းမယိမ်း…….(၂၆)နှစ် ဝန်းကျင်သာ ရှိသေး၏။

သူမယောက်ျား ခင်မောင်ဝင်းက ကချင်ပြည်နယ်ဘက် ကျောက်တူး ထွက်သွားရာ (၆)လကျော်ရှိပြီ။ ယခုအချိန်ထိ ပြန်မလာပေ။ ငှက်ဖျားမိပြီး သေသလိုလို၊အဖမ်းခံရပြီး ထောင်ကျနေသလိုလို၊အသတ်ခံရ သလိုလို သတင်းတွေထွက်ေ။ဘာမှတော့ သဲသဲကွဲကွဲမသိရ။ရွာသူရွာသားတွေအဖို့ သည်မျှအထိ မျက်စိရေးမပေါက်ကြပါ။ အေးမူမှာ သားတစ်ယောက်သာ ရသေး၏။သူ့သားက အခုမှ(၂)တန်းသာ ရှိသေး၏။ ခင်မောင်ဝင်း မိဘများနှင့်အတူနေရ၏။ခင်မောင်ဝင်း ထွက်သွားပြီး (၃)လ အကြာတွင် ခင်မောင်ဝင်း အမေလည်း သွေးတိုးရောဂါနှင့် ဆုံးသွားသည်။ ခင်မောင်ဝင်းအဖေ အေးမူ ယောက္ခမ နာမည်က ဦးထွန်းဟန်။ အသက်က(၄၈)နှစ်ခန့်ရှိပြီ…။ တောင်သူလယ်လုပ်။ဆေးလည်းကု၊ပယောဂလည်း ကုသည်။

ခင်မောင်ဝင်းက တစ်ဦးတည်းသောသားမို့ အမွေကိစ္စအရှုပ်အရှင်းလည်း မရှိသည့်အတွက် အေးမူအဖို့အတော်လေး အဆင်ပြေလှသည်။ မြေယာအကွက်တွေက ထွန်းရီတို့လောက် မရှိတော့သည့်တိုင် (၁၅)ဧကကျော်လောက်တော့ရှိသည်။ ဦးထွန်းဟန်ကိုယ်တိုင် သန်တုန်း မြန်တုန်း ကျန်းမာတုန်းမို့ လိုအပ်သောအခါ မှသာ လူငှားတစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ယောက္ခမနှင့်ချွေးမတို့ ကိုယ်တိုင်လုပ်ကြပါသည်။ သူတို့ယာခင်းများက ရွာအနီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာသာရှိသည်။ ထွန်းရီတစ်ယောက် အိမ်က မိန်းမက ဗိုက်ကြီးနှင့်မို့ မိန်းမနဲ့ ကင်းပြတ်နေသည်မှာ အတော်ကြာပြီ။ဒါက ဒုတိယဗိုက်ဖြစ်၏။ပထမကလေးက အေးမူသားနှင့်အသက်တူ အတန်းတူ မိန်းကလေးဖြစ်၏။ ဘာကြောင့်လဲတော့မသိ။သူ့မိန်းမသာ တစ်ဗိုက်ထွက်လာသည်။

အေးမူ ကတော့ တစ်ဗိုက်မပေါ်သေးပါ တစ်ယောက်ထဲသာမွေးပြီး သွေးသားဆူဖြိုး အလှတွေ တိုးနေသည့် အေးမူစောက်ဖုတ်က သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထက်သာပေတော့မည်။ ဒီတစ်ဗိုက် မွေးရပြန်လျှင် သူ့မိန်းမစောက်ဖုတ်က တစ်ခါပြဲရ ကျယ်ရအုံးမည်။ စောက်ဖုတ်ကျဉ်းလာအောင်ဆိုပြီး ထိကရုံး၊ပဉ္စငါးပါးပြုတ်ရေဖြင့် ဆေးရကျောရ စိမ်ရတာလည်းအမော။ ကလေးများတဲ့ မိန်းမစောက်ဖုတ်ဆိုသည်မှာ ထုံးစံအတိုင်းပြဲမည်။ စောက်ခေါင်းကျယ်မည်။ ဒီတော့ လီးသေးတ့ေဲ ကာင်တေအွ ဖို့ လုပ်ရတာဘယ်ကောင်း တော့မည်နည်း။ဒီကြားထဲ ကိုယ့်ထက်လီးကြီးတဲ့ အကောင်န့ ဲ တေ့သွ ွာ းလို့ကတော့ သွားကရောမှတ်။ တော်တော့ တော်ပါသေး၏။ထွန်းရီလီးက စံချိန်လွန် မဟာစူပါလီးကြီးမို့သာ။

တစ်ခါက မထင်မှတ်ဘဲ ကလေးရှစ်ယောက်အမေ မလှသိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အချောင်လိုးလိုက်ရသည်။ စဉ်းစားကြည့်ပေ့ါ။ကလေးရှစ်ယောက် ထွက်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဘယ်လောက် ကျယ်မလဲဆိုတာ။သို့သော် ထွန်းရီလီးနှင့်တော့ အံကျဂွင်ကျပင်။ မလှသိုင်းသည်ပင် ထွန်းရီလီးအရသာကို စွဲသွားသည်။အခွင့်သာရင် သာသလို လာလာလိုးဘို့ လိုလိုလားလားပင် ဖိတ်ခေါ်ထားသည်။မလှသိုင်း ဆိုတာက အခု အေးမူရ့အဲ ဒေါ်အရင်း။တဏှာကလည်း အလွန်ကြီးသည်။ခြေသလုံးတုတ်တုတ် ဖင်ဆုံကြီးကြီး နို့အုံကြီးက တွဲတွဲ လက်ချောင်းတွေက တုတ်တုတ်နှင့်ဟတ္ထနီ အမျိုးအစားကြီးလားတော့မသိ။အခုချိန်ထိ ရုပ်ရေမကျ။ လိုးချင်စရာကောင်းတုန်းပင်။ အခုလို လူသူကင်းဆိတ်တဲ့ တောတွင်းတစ်နေရာမှာ အဖုအထစ် အမို့အမောက်၊

အရှိုက်အဟိုက်၊ အစွင့်အကားတွေနှင့် တစ်လုံးတခဲကြီး ပြည့်စုံလှသော သွေးသားဆူဖြိုးပြီး အလှတွေ တိုးချင်တိုင်းတိုးနေသည့် တပ်မက်ဖွယ်ရာ သက်တူရွယ်တူ အေးမူက ထွန်းရီကို မျှစ်စည်းပင့်ပေးရန် ခေါ်သည်ဆိုသော်လည်း ယခုအချိန်ထိ အေးအေးဆေးဆေးပင်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ထားပြီး ညာဘက်ခြေကို ခပ်ကွေးကွေးလေး စဉ်းလျှက် ဘယ်ဘက်ဒူးကိုထောက်ကာ မို့မောက်ဖေါင်းတင်းနေသော ရင်အစုံကို ကော့ပြီး ခပ်ကားကား ခပ်ဟဟကြီးများတောင် ထိုင်နေလိုက်သေးသည်။ထွန်းရီ ကိုလည်း တစ်စုံတရာပြောရန် စိတ်ကူးရှိနေပုံရ၏။

စောစောက ချွတ်ထားသော ရှပ်အကျီလက်ရှည်ဖြင့် သူမမျက်နှာနှင့်လည်ပင်းတဝိုက်က ချွေးများကို ပြောင်စင်အောင် သုတ်လိုက်သည်။ထို့နောက် လက်မောင်းနှင့် ဂျိုင်းတဝိုက်က ချွေးစများပါမကျန် သုတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ပြီးမှ စောစောကအတိုင်းပင် ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း……………………… “……ဟူး…..ဖူး…..မောလိုက်တာဟာ….အခုချိန်မှာတော့ နင့်မိန်းမက ဇိမ်ကျနေတာဘဲ…..ကောင်မက ဗိုက်တစ်လုံးန့ဆဲ ိုတော့ စားလိုက် ဖြကဲ ားအိပ်လိုက်နဲ့ အတော် ဟုတ်နေတာ….” ထွန်းရီက အေးမူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘေးတိုက် အနေအထားတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး………………… “…….အင်း…..အဟင်း……..သူကတော့ ဇိမ်ကျမှာပေါ့ဟာ…..ငါ့မှာတော့ ညစာငတ်နေတာ အတော့်ကိုကြာသွားပြီဟ…..အေးမူရ…..” အေးမူက ထနွ်းရီကို စြွေ့ကည့်လိုက်ရင်း……………… “…..ဟင်……နင့်ကောင်မကလဲ လွန်လှပါလားဟဲ့…… ဒီဗိုက်အကြောင်းပြပြီး ထမင်းတောင် နေ့ဘို့ညစာ မချက်ဖူးလား…..” အေးမူစကားကြောင့် ထွန်းရီ တဟားဟား ရယ်လိုက်သည်။

“…..ဟာ…..နင်ကလဲ တုံးလိုက်တာ ထမင်း၊ဟင်းကတော့ သူမချက်လဲ ငါ့အမေက ချက်တာပေါ့ဟ….ငါ ငတ်နေတ့ညဲ စာက….ဒါ ဒါ က ဲ သိပြီလား….” ထွန်းရီက လက်ညှိးနှင့်လက်မကို ရှည်ရှည်မျောမျောလေး ကွင်းပြပြီး စောက်ဖုတ်ပုံသဏ၏သဏ္ဍာန် လုပ်ပြလိုက်သည်။သည်တော့မှ အေးမူက သဘောပေါက်သွားပြီး……. “……သွား….သေချင်းဆိုး…..အယုတ်ကောင်…..ငါက အဟုတ်မှတ်လို့……ဟွန်း… တော်တော်ယုတ်….” မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။အေးမူ မျက်စောင်းထဲတွင် တစ်စုံတရာကို မွတ်သိပ်မျှော်လင့်တောင့်တနေမှုအပြည့်ပါသော အရောင်လက်လက်များကို ထင်းကနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။

“….အော်……နင်ကလဲဟာ….မိန်းမဒါဖြစ်နေမှတော့ ဒါ ငတ်တယ်လို့ပြောတာများ ဘယ်ကလာ ယုတ်ရမှာလဲ….ဟဲ…ဟဲ…” ထွန်းရီက လက်နှစ်ဖက်ကို ဗိုက်ကြီးသယ်ပုံစံမျိုး ဗိုက်ပြပြီး စောစောကလို စောက်ဖုတ်ပုံစံလုပ်ပြလိုက်သည်။အေးမူမျက်နှာတွင်လည်း အရှက်နှင့်ရမ္မက်ရောစပ် ထားသော ရာဂသွေးများ ဖြစ်ထွန်းလာပြီး မျက်နှာတပြင်လုံး နီမြန်းသွား၏။ “……ကဲ……တော်စမ်းပါ…..နင့်မိန်းမ မွေးပြီးမှ ငတ်သမျှ အတိုးချစားတော့ပေ့ါ.. ငါ နင့်ကို ပြောစရာရှိလို့တမင်အချိန်ဆွဲပြီး စောင့်နေတာဟဲ့….” “…….ဘာလဲ….နင်က ….ငါ့ကို သနားပြီး ကျွေးချင်လို့လား….” “….ဟွန်း…သေနာကောင် ထွန်းရီနော်…..မယုတ်မာနဲ့…ဒီနေရာက နတ်ကြီးတယ် ဘာမှတ်လဲ ပြောမရရင် ငါထလုပ်ပြစ်လိုက်မှာ….” ပြောမည်သာ ပြောရတာ…..အေးမူတစ်ယောက် ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသော တဏှာဗို့အားပြင်းသည့် ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်မျက်လုံးများကြောင့် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထမျှ နှလုံးခုံရင်တုံသွားပါတော့၏။

သူမလည်း ယောက်ျားနှင့်ကင်းပြတ်နေသော မိန်းမပဲလေ……သူမအနေဖြင့် ထွန်းရီနည်းတူ ကာမအာသာဆန္ဒများ အမှန်ပင်ရှိနေသော်လည်း မိန်းမသားမို့သာ သိုဝှက်ဟန်ဆောင်ထားရသည်။ ဘယ်လောက်ပင် ဟန်ဆောင်ကောင်းကောင်း သူမကိုယ်နှိုက်က ထွန်းရီကို မသိမသာ မြူဆွယ်မိသောအဖြစ်ကိုကား သူမကိုယ်တိုင် မသိရှာဘဲ ဖြစ်နေတော့သည်။ အေးမူက ဖင်တုံ ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသောကြောင့် ထွန်းရီရဲ့ အကြည့်များကို ရင်မဆိုင်ဝံ့တော့ဘဲ မျက်နှာအောက်ချကာ…. “……တကယ်ပြောတာပါဟ့ ဲ ထနွ်းရီရ့…ဲ .ငါနင့်ဆီက အကူအညီတောင်းချင်လို့ ငါ့မှာတကယ် အခက်အခဲရှိနေလို့ ငွေ ၃၀၀၀ လောက်ခနချေးစမ်းပါ……

အတိုးတော့ မယူနဲ့ပေါ့ဟာ…..၁၅ ရက်အတွင်း ပြန်ပေးမှာပါ ….ငါရစရာရှိတ့ ဲ ငေ ွ ၅၀၀၀၀က မိခင်လှိုင်ဆီက အခုထိမရသေးလို့ စိတ်ချ ငါ သူ့ဆီက ပြန်ရရခြင်း နင့်ကို ပြန်ဆပ်မှာပါ “ အေးမူက သူပြောစရာရှိသည်ကို တဆက်တည်းပြောချလိုက်ပြီး ထွန်းရီမျက်နှာကို မသိမသာမော့ကြည့်လိုက်သည်။ “…….အေးပါ…..ရပါတယ်……ဒါပေမ့ ဲ နင်ပြောသလို ၁၅ ရက်ပဲနော်……မိန်းမက မွေးခါနီးပြီ….ညကျလာယူလှည့်ပေါ့…ဟာ …နေအုံး…နေအုံး….အိမ်လာမယူနဲ့… ခင်ကြည်တို့အိမ်လာခ့…ဲ .ငါအဒဲီက…စောင့်နေမယ်…..မြဝတီပထမကားအချိန်လောက်” အေးမူတစ်ယောက် အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပါတော့သည်။

စုကြေးငွေ မထည့်နိုင်တာ တပါတ်ကျော်ပြီ။ “…..အေးပါဟယ် နင့်ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး….” “…..အံမယ်လေးဟာ…..ကြီးကျယ်လိုက်တာ….ကိုယ့်ရွာသူရွာသားအချင်းချင်းဘဲ ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး….လိုအပ်လာရင် ကူညီရမှာပေါ့…..နင်လဲ ခင်မောင်ဝင်း နဲ့သာ မရရင် ငါ့မယားဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ…….အေး..တခုတော့ရှိတယ်နော်…..နင့်…… လိုအပ်ချက်ကို ငါက…..ကူညီသလို…ငါ့လိုအပ်ချက်ကိုလည်း….နင်…ဖြည့်ဆည်း ပေးရမယ်…….” ထွန်းရီက အေးမူနားတိုးကပ်လိုက်သည်။အေးမူကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းပစ်လိုက်သည်။အေးမူကလည်း ငြင်းဆန်ဘို့ စိတ်ကူးမရှိပါ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ကြောင်ခံတွင်းပျက်နှင့်ဆက်ရက်တောင်ပံကြိုးတွေလို ဖြစ်နေကြသည် မဟုတ်ပါလား။

တယောက်ကလည်း ယောက်ျားနှင့်ကင်းကွာနေတာ ၆လခန့်ရှိပြီ။တစ်ယောက်ကလည်း မိန်းမဗိုက်ကြီးနေသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်နှင့်လီး မတေ့ရွ သည်မှာ ကြာလေပြီ။ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်သည့်အဆုံး ဗိုက်ကြီးနေသော မိန်းမကို ဘေးစောင်းကွေးအိပ်ခိုင်းပြီး နောက်မှ ခပ်ဖွဖွလိုးရသည်။အထဲကကလေးကို ထိခိုက်မည် စိုး၍ လိုးရတာ အားမရ…..ထွန်းရီက အလိုးကြမ်းသည်။ သို့သော် လရည်ထွက်သွားတော့လည်း ခဏတော့ အာသာပြေငြိမ်းသွားသည်ပင်……… ဗိုက်ထဲက ကလေးက အထီးလားအမလားတော့ မသိ အမေနှင့်အဖေ လုပ်သူတို့၏ သောင်းကြမ်းလှသော ကိလေသာကာမတဏှာဓာတ်တွေကတော့ ကလေးကို ကူးစက်မှာသေချာလှသည်။

ထွန်းရီက အေးမူကို ဖက်ထားရာမှ နားနားကပ်ပြီး……. “….အေးမူ….ဒို့လုပ်ကြရအောင်နော်….” အေးမူက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။…….အချိန်ကြာကြာနူးနပ်နှိုက်ဆွမနေတော့ဘဲ အခြေအနေအရ မြန်မြန်လုပ်မှ ဖြစ်မှာမို့……… “…အေးမူရ…..အချိန်သိပ်မရှိဘူးဟ…အဲဒီတော့ နင်က မျှစ်စည်းပေါ်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေး……ဒါမှ တို့နှစ်ယောက်လုံး အားရမှာ…..အောက်ကအခင်းလဲမရှိတော့ ပက်လက်လှန်လိုးရင်လဲ နင်လဲ ကျောနာမယ်….ငါလဲ ဒူးပွန်းမယ်…ဒီမယ်ကြည့်ပါအုံး… ငါ့ကောင်ကြီး…ကော….” ထွန်းရီ အေးမူကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ်အုပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ပုဆိုးတွင်းမှ မာန်ဟုန်ပြင်းပြင်း တောင့်တင်းမာတောင်မတ်နေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိရာ အေးမူတကိုယ်လုံး ဖျဉ်းကနဲ ဖျဉ်းကနဲ ကြက်သီးမွှေးညင်းတွေထသွား၏။ ထွန်းရီလီးကြီးက သူ့ယောက်ျားလီးထက် အဆမတန်ကြီးသည်ကို အလိုလိုသိလိုက်သည်။

စိတ်ထဲမှာလည်း အလွန့်အလွန့် ကျေနပ်သွားတော့၏။ အမှန် အားဖြင့် အေးမူမှာ ထွန်းရီထင်သလို လီးနှင့်ပြတ်နေသူ ကား မဟုတ်ပါ။ သူ့အကြောင်းနှင့်သူ ရှိပြီးဖြစ်၏။ “……ပြစမ်း….နင့်စောက်ဖုတ်ကကော ဘယ်လိုနေလဲ မသိဘူး…” ထွန်းရီက ထဘီအောက်မှ လက်ရှိုပြီး အေးမူစောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့်စမ်းကြည့် လိုက်ရာ ခုံးထဖေါင်းအိနေသော အတေ့ကွ ို ခံစားလိုက်ရသည်။စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တစ်ဝိုက်တွင် စိမ့်စိုနေသော စောက်ရေစေးစေးပြစ်ပြစ်တို့ကိုပါ စမ်းမိလိုက်၏။ မဆွတော့ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးကာမှ မနေနိုင်လွန်းသဖြင့် စောက်စေ့လေးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ထိကလိဆွပေးလိုက်ရာ အင့်ကနဲ အသံထွက်ပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချကာ အေးမူတကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ တုန်ခါသွား၏။

“….ကဲ..ထဟာ….အဲဒီမျှစ်စည်းပေါ်မှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးထား…ငါနောက် နေလိုးပေးမယ်….ဒါမှ အားရပါးရရှိတာ….နင့်ကောင်က ဒီလိုလိုးပေးဘူးလား…” “…….အင်း….တခါတလေတော့…လိုးတယ်….” အေးမူက ခေါင်းငြိမ့်ပြောရင်း မတ်တပ်ထကာ ထွန်းရီအလိုကျ မျှစ်စည်းပေါ်တွင် လက်ထောက်လျှက် ကုန်းပေးထားလိုက်သည်။။ထွားကားနေသော ဖင်ဆုံကြီးက ထွန်းရီ၏ရမ္မက်စိတ်တို့ကို ပိုမိုထကြွပြင်းထန်စေသည်။ထွန်းရီက ထဘီကို အောက်မှ ပင့်လှန်လိုက်ပြီး ခါးဆီသို့ ပို့ကာ စုညှပ်ထားလိုက်၏။ အခုမှ အိစက်ဖြူဖွေးထွားကားလှ သော ဖင်သားဆိုင်ကြီးတွေက ထင်းကနဲ လင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။

ထွန်းရီက ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အောက်တွင် ပုံထားလိုက်သည်။ အေးမူ၏တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် နှစ်ချက်လောက် ဆတ်ကနဲ ပုတ်လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့်တေ့ကာ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးလိုက်သည်။စောက်ရေတို့က အိုင်ထွန်း မတတ် စိုရွှဲနေပြီမို့ စွိ….စွပ်….ပြွိ…ပြွတ်….စွပ် စွပ် ဟူသော အသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကလေးမွေးဖူးသော အအိုစောက်ပတ်ဖြစ်သော်လည်း ထွန်းရီ၏စံချိန်လွန် မဟာစူပါလီးကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် လျှောလျှောရှုရှု ဝင်ဘို့ ခဲယဉ်းသည်။ထွန်းရီက လီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ထိုးမသွင်းသေးဘဲ နှုတ်ခမ်းဝတစ်ဝိုက်တွင်သာ ပွတ်ဆွ ကလိနေသည်မို့ အေးမူတစ်ယောက် မရိုးမရွနှင့် အခံရခက်နေသည်။

စောက်ဖုတ် တခုလုံးလည်း ခံချင်စိတ်ကြောင့် ယားကြွပွထလာ၏။ ထွန်းရီက စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းအလိုက် သူ့လီးကြီးကို ထက်အောက်ဆွဲချ လိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းခြင်း အဆုံးထိဝင်အောင် ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်သည်။ ဒစ်လန်နေသော လီးကြီး၏ အရေပြားနှင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားအတွန့် များ ပွတ်တိုက်ထိခိုက်သွားသဖြင့် ဗျစ်ကနဲ….အသံပေး၍ လီးကြီးက အဆုံးထိအောင် မြုပ်ဝင်သွားသည်။ အေးမူခမျာလည်း စောက်ဖုတ်နှင့်လီးက တင်းကျပ်နေသည်မို့ ကာမအရသာကို နင့်နေအောင်ခံစားလိုက်ရသည်။လီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ အဆုံးထိသွင်းကာ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး အေးမူခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အကျအန ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်ခန့်ပြန်နှုတ်လိုက်ပြီး အဆုံးထိ ပြန်ဖိသွင်းသည်။

ဤနည်းအတိုင်း အဝင်အထွက်ချောမောပြေပြစ်ရန် လေးငါးချက်ခန့် စမ်းသပ်ပြီးနောက် ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆောင့်ပါတော့သည်။ဆောင့်ချက်အားတွေက တဖြည်းဖြည်းပြင်းထန်မြန်ဆန်လာသည့်အတွက် အေးမူ၏ခါးမှာ ညွတ်၍ညွတ်၍ သွားပြီး ပင့်ထိုးကော့ပေးနေသော ဖင်ဆုံကြီးက မြောက်မြောက်တက်လာသည်။ “……ဘွတ်…ဘွတ်….ဘွတ်….ဖွတ်…..ပလပ်…..ဖွတ်……” “…အင်း….ဟင်း…..အမလေး….အင့်..အ….အား….ရှီး…..ကျွတ်….ကျွတ်….” သူတို့နှစ်ယောက်၏အဆောင့်…..အကော့အပေးအယူများက ပြင်းထန်သွက်လက် လာသည်နှင့် အမျှအသံမျိုးစုံတို့ကလည်း ဆူညံလျှက်ရှိပါတော့သည်။ “….ဘွတ်…..ဖွတ်…..ဘွတ်……ဗြွတ်……..” “……အမလေး….အီး…ဟင့်……အား…..ရှီး……ကျွတ်….ဆောင့်…ဆောင့်….အား.. …ပြီးတော့မှာ….ဆောင့်….ဆောင့်…..အ….အား…” အေးမူက ထိုသို့အသံပြုရင်း မျှစ်စည်းပေါ်တွင် တတောင်နှင့်ထောက်ကာ ခေါင်းစိုက်သွားပါတော့သည်။

တင်ပါးခွက်ကြီးတွေက ရှုံ့တက်သွားပြီး တင်သားဆိုင်ကြီး တွေက တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ခါးက အနည်းငယ် အောက်သို့ထိုးစိုက်သွားသဖြင့် အနေအထားတစ်မျိုးဖြစ်သွားကာ လီးဝင်လီးထွက်မှုမှာ ပို၍ကျပ်သွား၏။မည်သို့ပင် ဖြစ်ဖြစ် ထွန်းရီက ဆောင့်သည့်အရှိန်ကို လုံးဝမလျော့သည့်အပြင် ပို၍ပင်မြင့်တင်လိုက် သေးသည်။သန်မာလှသော နွားသိုးတစ်ကောင်၏အားမာန်ပါပါ ဆောင့်နေသည်နှင့် အလွန်တူလှပေသည်။ အချက်ငါးဆယ်ခန့် မနားတမ်း အသားကုန်ကြုံး၍ ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ သူ့လချောင်းတခုလုံး ယားယံလာပြီး အောင်းထားသမျှလရေပူတွေကို အေးမူစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။

ထွန်းရီ၏အပြီးနှင့် အေးမူ၏ ဒုတိယအကြိမ်အပြီးတို့မှာ တထပ်တည်းကျသွားပြီး အပြီးခြင်းဆုံကာ ကာမ အထွတ်အထိပ်အရသာကို အကောင်းဆုံးခံစားလိုက်ကြရတော့သည်။ (ထို့ကြောင့် “……ပြိုင်တူ ပြီးလျှင်ကောင်းနိုင်ပါသည် “….ဟူသော စကားစုကို အချစ်တက္ကသိုလ်ရဲ့ လိင်မှုရေးရာစာပေများအခန်း၏ဆောင်ပုဒ် Slogan or Motto အဖြစ် အသုံးပြုသင့်လှပေသည်။ ဤကား စကားချပ်… :-)) ပြတ်နေသည်မို့လားမသိ အရသာက အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းနေအောင် ကောင်းလွန်းလှပါတော့သည်။ ထွန်းရီလီးတုန်ရှည်ကြီးက အရှိန်မသေသေးဘဲ အေးမူ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်နေပါသေးသည်။ထွန်းရီက အခြေအနေ အချိန်အခါအရ ဆက်ပြီး ဇိမ်မခံသင့်သည့်အတွက် အေးမူစောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သူ့လီးကြီးကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။

ခါးလည်တွင် စုံညှပ်ထားသော အေးမူ၏ထဘီကို အသေအချာ ပြန်ဖုံးပေးလိုက်ပြီး အသာအယာ ပင့်မလျှက် အေးမူကို မတ်ထူပေးလိုက်သည်။ ကျေနပ်ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာနွမ်းနွမ်းဖြင့် အေးမူက ထွန်းရီကို နှာခေါင်းရှုံ့ကာ မျက်စိမှိတ် ပြလိုက်သည်။သိပ်ကောင်း တအားကောင်း….အရမ်းကောင်း…အလွန်ကောင်းတာဘဲ ဟု နှုတ်က ထုတ်မပြောဘဲ အမူအယာဖြင့် ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းရီလီးကြီးမှာ ယခုအချိန်ထိ မာန်ဟုန်မပြေသေးဘဲ တလှုပ်လှုပ်တရမ်းရမ်း ရှိနေပါသေးသည်……ထွန်းရီ ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး.. “…..ကဲ…သွားစို့ဟာ…..အပြန်သိပ်နောက်ကျနေရင် မကောင်းဘူး….” ထွန်းရီ အပြောကြောင့် အေးမူက မျက်စောင်းထိုးကာ……. “…..ဘာလဲ နင်က အခုမှ နင့်မိန်းမ ….ဗိုက်ကြီးသည်ကို ကြောက်နေတာလား… ဟွန်း….မသိရင်ခက်မယ်….”

“……အောင်မာ….အပိုတေမွ ပြောန့…ဲ ..အေးမူ…ငါ့အတွက်မဟုတ်ဘူး….နင့်အတွက် ပိုအရေးကြီးလို့ ပြောနေတာ…ငါက သိပ်တကွ်တ့ေဲ ကာင်မဟုတ်ဘူး….ဒီမယ်ကြည့် ငါ့ကောင်က ကျေနပ်သေးတာမှတ်လို့….” ထွန်းရီက ပုဆိုးတွင်းမှ တောင်မတ်လာပြန်သော သူ့လီးကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လုပ်ပြလိုက်သည်။ အေးမူက ထွန်းရီအပြောကို ကျေနပ်စွာပြုံးကြည့်ရင်း ရှပ်အကျီင်္ကို ခေါင်းခုလုပ်ရန် စုခွေလုပ်နေသည်။ ပြီးနောက် သူ့ခေါင်းပေါ်သို့ တင်လိုက်ရင်း……….. “……လာလေ….ပင့်ပေးတော့….” “….အဟင်း ဟင်း….မိအေးမူတို့ ဉာဏ်ကတော့ စံပဲကွာ ထပ်ပြီးအလိုးခံချင်တယ်လို့ မပြောဘူး….မျှစ်စည်းပင့်ခိုင်းလို့လေး….ဘာလေးနဲ့…..” ထွန်းရီက အေးမူကို မခံချင်အောင် စလိုက်၏။

“…..အံမယ်…သေချင်းဆိုး…..ငါဖေန့ကဲ ိုင်တုတ်လိုက်ရ…သူ့ဖာသာ သူ နန့်နန့်တက် လုပ်ချင်နေပြီးတော့ ဟွန်း ဒီက သနားလို့….” အနိုင်မခံချင်စိတ်ဖြင့် ပြန်ပက်လိုက်ရသော်လည်း ၉၅ ရာခိုင်နှုန်းက မှန်နေသည်မို့ အေးမူ ရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ မျက်စောင်းကြီးထိုးကာ……….. “…..ဟင်း…..ကဲ…..လာ…..လာပင့်ပေးတော့….” ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ပြောလိုက်သည်။ “…..နင့်ကြည့်ရတာ…..အေးမူရာ……အားကုန်ပင်ပန်းနေသလိုဘဲ….နိုင်ပါ့မလား… တော်ကြာ အဆင်းမှာ ချော်လဲနေပြီး ဒူးကွဲရုံတင်မက စောစောကလိုးထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးပါ ကွဲပြဲသွားလို့ ဆက်မလိုးရဘဲ နေအုံးမယ်….အဟင်းဟင်း…. နေနေ အဲဒီမှိုအိတ်သာ ယူပြီးဆင်းနှင့်တော့….ပြီးတော့ နွားတွေလည်း နင်ပဲဆွဲသွား…… ငါ့ဖာသာ မျှစ်စည်းထမ်းခ့မဲ ယ်……” ထွန်းရီက ပြောပြောဆိုဆို မျှစ်စည်းကိုမပြီး ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်သည်။ မျှစ်စည်းက အတော်လေးနင့်သည်။

ရှေ့လေးငါးလမ်းခန့်ရောက်နေသော အေးမူကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရာ နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး “……ဘာလ့ဟဲ့…ဲ ..ဘာဖြစ်လို့တုံး….” အေးမူက ပြူးတူးပြာတာနှင့် မေးလိုက်သည်။ “…..အော်…..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…..ယောကျာ်းဆိုတာ ဟောဒီလို သန်မှလို့ပြချင်လို့ပါ…. ဒို့လိုကောင်မျိုးကတော့ ပျားအုံလဲမလိုဘူး…..ကွက်လပ်ဖြည့်ပါလဲ…ခေါင်ထားဘဲ… ဟား…ဟား….ဟား….” “…..အောင်မယ်…..သေနာက….တဏှာရူးတယ်မပြောဘူး….အသားယူနေလိုက်တာ” အေးမူက ပြန်တွယ်သည်။ “….နင်ရော….မရူးဘူးလား….”ထွန်းရီက ပြန်နှက်သည်။ “…သိဘူး…သွား..”အေးမူ ရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကျေနပ်ပြုံးတွေဖြစ်ကာ ရှေ့ဆက်ဆင်းသွားတော့၏။

ထွန်းရီ တစ်ယောက် အဆီတွေစုကာ ထွားအိကားကော့ နေသော အေးမူ၏နိမ့်တုံမြင့်တုံဖြင့် လှုပ်ရမ်းတုံခါနေသော ဖင်ဆုံကြီးကို ကြည့်ကာ လီးကြီးက တောင်သည်ထက် တောင်လာပြန်သည်။ အေးမူ၏ဖင်ဆုံကြီးကို အခုလို အရသာခံကြည့်ချင်၍လည်း နောက်မှ တမင်ချိန်၍ လိုက်လာသည။အေးမူက ချည်ထားသော နွားလေးကောင်ကို ဖြုတ်၍ ရှေ့မှ ဆက်သွားသည်။ နွားလေးကောင်ကလည်း ပြန်ချင်ဇောကြောင့်လား….အလိုက်သိ၍ လား မပြောတတ် အေးမူကဆွဲမခေါ်ရဘဲ အေးမူရှေ့မှ သွားကြသည်။အေးမူက နောက်မှ အသာကြိုးကိုထိန်းလိုက်ရုံသာ……သည်တော့ အချက်ကျစွာ န်ိမ့်တုံမြင့်တုံနှင့် လှုပ်ရမ်းနေသော အေးမူ၏ဖင်ဆုံထွားထွားကားကားကော့ကော့ကြီးက ထွန်းရီကို မြူဆွယ်ဖိတ်ခေါ်သလို ဖြစ်နေပါ၏။

တင်အနေအထားကို ကြည့်၍ မိန်းမတွေ၏စောက်ခေါင်းအနက်ကို တိုင်းတာပြသောစာအုပ်ထဲက နည်းအတိုင်း ထွန်းရီတစ်ယောက် စိတ်ကူးဖြင့် တိုင်းထွာ ကြည့်လိုက်၏။ စောက်ဖုတ်နှင့်ပြတ်နေသော သူ့လီးကြီးက တချီလောက်လိုးရရုံနှင့် လုံးဝမကျေနပ်ကြောင်း ဆန္ဒပြသည့်အနေဖြင့် ပို၍ ပို၍ မာန်ထန်တောင်မတ် လာပါတော့သည်။တဲသို့ရောက်သောအခါ အေးမူက နွားများကို မယ်ဇလီပင်တွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး မှိုအိပ်ကိုတော့ လှည်းပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ “……ထွန်းရီရေ….သောက်ရေရှိလား…..ငါရေဆာတယ်ဟာ……” “…..အေး……ရှိတယ်…..ရေအိုးထဲမှာ……တဲပေါ်ကကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ….” အေးမူက ရေသောက်ရန် တဲအတွင်းဝင်သွားစဉ် ထွန်းရီကလည်း မျှစ်စည်းကို တန်းပေါ် တင်၍ အေးမူနောက်သို့ ခပ်သွက်သွက်ကြီးလိုက်သွားသည်။

ထွန်းရီပုံစံက ခလုတ်တိုက် လဲချင်စရာကောင်းလှ၏။ တဲတွင်းရောက်သောအခါ အပေါက်ဘက်မျက်နှာမူလျှက် ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း ရေသောက်နေသော အေးမူဘေးတွင် ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး… “……အချစ်ရေ…..တစ်ချီတော့…..ထပ်ကျွေးပါအုံးလားကွာ…….နော်….မောင် စားရတာ မဝသေးဘူး……” အေးမူက ထွန်းရီအပြောကြောင့် သဘောကျကျေနပ်သွားပြီး………… “……ဟွန်း….လူကိုများ သူ့မိန်းမကျလို့……အချစ်ရေ….မောင်ရေနဲ့….ပိုင်စိုးပိုင်နင်း….. ရော့…..ရေဘဲသောက်……” အေးမူက ရေတခကွ်ငှ့၍ဲ ထနွ်းရီသို့ ပေးလိုက်သည်။ရေသောက်ပြီးသောအခါ ထွန်းရီက အေးမူကို ဆွဲဖက်၍ ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သား လှဲချလိုက်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး အေးမူ၏ဖေါင်းအိနီထွေးသော နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိစုပ်ပြစ်လိုက်သည်။နှစ်ယောက်သား သူတပြန် ကိုယ်တပြန် တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်းက အေးမူ၏လျှာဖျားလေးက ထွန်းရီ၏လျှာဖျားကို တို့ထိကလိပေးလေသည်။

ဤအထာက တစ်ချီထပ်လိုးပါလို့ နှုတ်ကမပြောသည့်တိုင် အမူအယာနှင့် သက်သေပြလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား…..တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းစုပ်နေရင်းကပင် ထွန်းရီလက်များက အေးမူ၏တင်သားဆိုင်များကို ဆုတ်ချေ ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ထို့အတူ အေးမူကလည်း ဆန္ဒလည်းရှိ အလိုက်တသိပင် ထွန်းရီ၏ လီးကြီးကို ပုဆိုးအပြင်မှနေ၍ ခပ်တင်းတင်းလေးဆုတ်ကာ ဆုတ်ကာ ဆွပေးနေပါသည်။ အတော်ကြာသောအခါ ထွန်းရီ ထထိုင်လိုက်ပြီး အေးမူကို ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်အောင် ပြင်ပေးလိုက်သည်။အပေါ်အကျီင်္နှိပ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်သည်။အတွင်းခံ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်မနေတော့ဘဲ ဘော်လီကို အထက်သို့ပင့်လှန်၍ ပြည့်တင်းဖေါင်းအိသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ဘော်လီအကျီင်္အောက်မှ ဖြူဖွေးဖေါင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းတင်းရင်းရင်း ဝင့်ဝင့်ထယ်ထယ်ကြီး ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။သူကြည့်ဖူးသည့် ကိုးရီးယား အပြာ ဇာတ်လမ်းထဲက ကောင်မလေးတွေထက်သာ၏။ထွန်းရီက ခါးကုန်း၍ နို့သီးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခပ်ကြာကြာလေး စို့ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးများနှင့် စောက်ဖုတ်မှာ ဘယ်လိုအကြောင်းချင်းဆက်သွယ် နေသည်တော့ မသိ နို့သီးဖျာကို စို့၍ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တဆတ်ဆတ်ကလိလိုက်တိုင်း အေးမူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယားကြွဖေါင်းအာလာသည်။ သူမတခါမျှ မခံစားဘူးသေးသော ထွန်းရီ၏ အယုအယအကြင်နာများကြောင့် ကြည်နူးကျေနပ်စိတ် နှင့်အတူ ရာဂရမ္မက်သွေးတို့ကလည်း တစတစ ဆူပွက်လှုပ်ရှားလာပါတော့သည်။

ထွန်းရီက သူ့မိန်းမအပေါ်မှာ ကြင်နာယုယသည့် အတိုင်းပင် အေးမူကို ကြင်နာယုယပြလိုက်သည်။သူလည်း တစ်ချိန်က အေးမူကို စိတ်ဝင်စားမိ ချစ်ခဲ့မိသည် မဟုတ်ပါလား…………….နို့သီးဖျားလေးတွေကို စို့ထိကလိနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး နို့အုံကြီးနှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ပြီးမှ ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း……. “……ငါလေ…..နင့်ယောက်ျား ခင်မောင်ဝင်းကို မခံချင်စိတ်နဲ့ ရွှေရည်ကို ပြိုင်ပိုးရင်း ရသွားလို့ ယူလိုက်ရတာဟ……ငါ အရင်ဆုံး တိတ်တခိုးချစ်မိတာက နင့်ကိုဘဲ…” အေးမူက အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ထွန်းရီကို မော့ကြည့်ရင်း……. “……တော်ပါ…..အခုမှ….အပိုတွေ ချွဲမနေပါနဲ့…..နင်ခံစားခဲ့ရသလို ငါလဲ ခံစားခဲ့ရတာ ပါဘ ဲ ….ဒါပေမ့…ဲ .ဒို့နှစ်ယောက်က ဖူးစာမှ မပါဘဲလေ….” ထွန်းရီက အေးမူ၏ဖြူဖွေးဖေါင်းအိနေသာ နို့အုံကြီးကို တမက်တမော ရှိုက်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။

ထွန်းရီ၏အသက်ရှုသံတို့က မြန်ဆန်လျှက်ရှိနေသလို အေးမူ၏ နို့အုံကြီးတွေကလည်း ဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေပါ၏။ “…….ကဲ….အေးမူရေ…အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး….” “……အဒဲ ါက နင်သဘောပေါက်ရမ့ကဲ ိစ္စ…..ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူး….” ထွန်းရီအပြောကို အမြင်ကပ်ကပ်ဖြင့် အေးမူက ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်…………… ထွန်းရီက စကားပေါလွန်း၏။အခုတော့ ပါးစပ်ကိုပိတ်၍ အလုပ်နှင့်လက်တွေ့ပြရန် ထွန်းရီ ကွပ်ပြစ်ပေါ်က အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။ ထွန်းရီတို့တဲက သူများတဲတွေလို ဖြစ်ကတတ်ဆန်းတဲမျိုးမဟုတ်။ နှစ်ခန်းပတ်လည်ကျယ်၍ ထန်းလက်နှင့်အကျအနမိုးထားပြီး ကြခတ်ဝါးတွေကို ညီညီဖြစ်၍ သံနှင့်စီရိုက်ကာ စနစ်တကျ ကာထားသည်။ထို့ကြောင့် လုံခြုံသပ်ရပ်သည်။

ရွှေရည်နှင့် ညားကာစက အိမ်မှာထက်ပိုလွတ်လပ်သော ဤတဲဗိမာန်မှာပင် ကာမအချစ် ဇာတ်လမ်းတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းခင်းခြ့ဲကသည် မဟုတ်ပါလား။ ထွန်းရီက အေးမူထဘီကို အောက်ကချွတ်ယူလိုက်ရာ အေးမူက လွယ်ကူစေရန် ဖင်ကြီးကိုကြွ၍ ပေးလိုက်၏။ထဘီကို ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် လုံးတင်ထားလိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားပြီ ဖြစ်၍ ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံကြီးတွေနှင့် ဘေးသို့ကား၍ အိထွက်သွားသော တင်ဆုံကားကြီးများ။ထို့နောက် ပေါင်ရင်ကြားမှာ ခုံးခုံး မို့မို့ ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကွဲဟဟကြီးက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်တဏှာကို ပို၍ ထကြွလာစေပါသည်။

ထွန်းရီလည်း သူ့ပုဆိုးကို ကပျာကယာချွှတ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် တင်ထားလိုက်၏။ထို့နောက် အေးမူ၏ ဒူးနှစ်ချောင်းကို မထောင်လိုက်ပြီး ဘေးသို့ အနည်းငယ် ဟကားထားလိုက်သည်။သူက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ မဲမှောင်အုံထနေသော စောက်မွှေးတွေအောက်က မာန်ထနေသော ဖာဂုံညင်းကြီးတစ်ကောင်လို ဖေါင်းကြွစူပွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ခပ်ဟဟလေးဖြစ်ကာ မာန်ထနေသော သူ့လီးကြီးကို မထီတထီဖြင့် စိန်ခေါ်နေပါပြီ။ ထွန်းရီက သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့်အသေအချာ တေ့ချိန်လိုက်ပြီး တရစ်ချင်း မြှင်း၍ မြှင်း၍ ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်ပါသည်။လီးကြီးက “….ဗြစ်…ဗြစ်… ဗျိ…ဗျစ်….” မြည်သံပေး၍ တရစ်ချင်းဝင်သွား၏။

အေးမူခမျာ မျက်လုံးကို မှေးစင်းလျက် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲတိုးဝင်လာသော ထွန်းရီ၏လီးအရသာကို မှိန်းကာ ခံစားနေ၏။ လီးကကြီးနေသဖြင့် အနည်းငယ်နာကျင်သော်လည်း သူ့ထက်ကောင်းသော အရသာက နာကျင်မှုကို ဖုံးလွှမ်းနိုင်သဖြင့် အံကြိတ်လို့ပင် တောင့်ခံထားသည်. ထွန်းရီ အချိန်မဖြုန်းတော့ပါ။အချိန်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်မည် မဟုတ်ကြောင်း သိသည်။ ထို့ကြောင့် အရှိန်မြင့်၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ဆောင့်လိုက် တိုင်း အိကနဲ အိကနဲ တုံဆင်င်းလှုပ်ခါနေသော နို့အုံကြီးတွေက ထွန်းရီ၏ရမ္မက်စိတ်ကို ပို၍ထကြွစေ၏။ဆောင့်ချက်များကလည်း အံ့မခန်းပင်။

ထွန်းရီလက်နှစ်ဖက်က အေးမူ၏ ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ထိန်းတင်ဖိတွန်းကာ အသားကုန်ကြုံး၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ “…..ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….” ဟူသော လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ဝင်ထွက်၊သွင်းနှုတ်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများ “…ဖတ်…ဘတ်…ဖတ်…ဘတ်” ဟူသော လဥနှင့် ဖင်ဆုံတို့ ရိုက်မိရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများမှာ ရွာနှင့် သုံးမိုင် ဝေးသောတောင်ခြေရှိ ယာခင်းတစ်နေရာမှ တဲငယ်လေးထဲတွင် အထီးနှင့်အမတို့၏ ကာမလွန်ကျူးပွဲ သရုပ်ကို ပီပြင်စွာ ဖော်ထုတ်နေပါတော့သည်။ လူမှုကျင့်ဝတ် စည်းကမ်းတွေ ရှိပင်ရှိညားသော်လည်း ကာမအမှောင်ကျပြီ ဆိုလျှင် ထိုလူမှုစည်းကမ်း သည် ချောင်ထဲမြောင်းထဲ ရောက်သွားသည်သာ။ထွန်းရီက ဆေင့်ကေင်းနေတုန်းရှိသေး အေးမူက တချီပြီးသွားပြန်သည်။

“…..ရွှေရည်န့သဲ ာ မညားခ့ရဲ င် ဟော့ဒီလီးကြီးက ငါပိုင်တဲ့ လီးကြီးဖြစ်ရမှာ… ခံစမ်း.. အားရအောင်ခံလိုက်စမ်း…မိအေးမူ….ညည်းမပိုင်ရတဲ့လီးကြီးကို အခွင့်သာတုံး ဝအောင် အားရပါးရ ခံလိုက်စမ်း…” ဤသို့သော အတွေးခံစားချက်ဖြင့် အေးမူတစ်ယောက် ကော့၍ ကော့၍ ခံသည်။ ရာဂရမ္မက်စိတ်အပြင် အချစ်စိတ်တွေပါ တွဲဖက်လာသဖြင့် ထွန်းရီ၏ အသားကုန် ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ အားကျမခံ အစွမ်းကုန် ပင့်၍ ကော့၍ မြှောက်၍ ခံ၏။ တကယ့်ကို အံ့မခန်းပါပင်။ အချက်ငါးဆယ်ခန့် အရောက်တွင်မူ အေးမူ တစ်ချီပြီးသွား ပြန်၏။ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး မူးမေ့မတတ် ကောင်းလှ၏။ အကောင်းတွေက ဆက်နေသဖြင့် ရှေ့ဆက်ပြီး ကောင်းရပြန်သည်။

“….ကဲ…အေးမူရေ…ငါ့လက်က နင့်ဒူးတွေကို ထိန်းမထားတော့ဘူး….နင့်ဖာသာ နင် ထိန်းထားပေတော့…ငါ…နင့် နို့ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး တအားဆောင့်တော့မယ်…ငါလဲ ပြီးခါနီးပြီ…နင်ရော…” အေးမူက ကျေနပ်နွမ်းလျှသော လေသံဖျော့ဖျော့ဖြင့် (၂)ခါရှိပြီ….ဟုပြောသည်။ အေးမူ စကားကြောင့် ထွန်းရီကျေနပ်သွားသည်။သူက အလိုးကြမ်းသော်လည်း တစ်ကိုယ်ကောင်းသမား မဟုတ်ပါ။သူ့အရေးထက် တစ်ဖက်လူအရေးကိုသာ ဦးစားပေးလေ့ရှိသူ ဖြစ်သည်။ဤသို့သော အရည်အချင်းများကြောင့် သူ့မိန်းမ ရွှေရည်ဆိုလျှင် သူ့လီးကြီးကို ငုံထားမတတ် တုံနေအောင် ချစ်ရှာသည်။ ယခုလည်းကြည့် အာဂထွန်းရီပင်။စကားပြောနေသော်လည်း အဆောင့်က မပျက်။ထွန်းရီက ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကိုင်း၍ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အေးမူ၏ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးပေါ်သို့ ပို့လိုက်ပြီး ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေဆွဲကိုင်ကာ ပွဲသိမ်းကာနီးမို့ အစွမ်းကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။

စောစောက ဘေးသို့ ကားချထားပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားသော အေးမူ လက်တွေက ယခုတော့ ထွန်းရီလက်တွေကို အုပ်မိုးဆုပ်ကိုင်လာတော့သည်။အေးမူ၏ ဆုပ်ကိုင်လာသော လက်အား အခြေအနေကိုကြည့်သောအားဖြင့် အေးမူလည်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်ကြောင်း ထွန်းရီက သိလိုကျ၏။ ထို့ကြောင့် ပို၍ ကြိုးစားရသည်။”…..ဖွတ်….ဖွပ်….ဖွတ်…ဖွပ်…ပြွတ်….ပြွလစ်…” လီးက ကြီးကြီးစောက်ရေက စီးစီးနှင့်တေ့ကွ ာ သံစဉ်ကလည်း အမျိုးမျိုးပင်။ ထွန်းရီကလည်း ပြီးကာနီးပြီ။လီးချောင်းတစ်ခုလုံးလည်း ယားကြွလာ၏။ ကြာကြာထိန်းနိုင်တော့မည် မထင်။ဒါတောင် သူ့အဆင်သင့် ဆောင့်ထားလေ့ရှိသော ခွေးလှေးယားမြစ်အစွမ်းကို ငုံဝါးပြီးလုပ်သောကြောင့်သာ သာမာန်ထက် သုတ်ကို ထိန်းထားနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် မပြီးခင် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဆောင့်ချက် အရှိန်ကို မြင့်လိုက်သည်။ငါးချက်ခန့် အရောက်တွင် ထွန်းရီလရေပူတွေက အေးမူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။ မျက်စိကိုမှိတ်၊အံကိုတင်းတင်းကြိတ်၍ လရေတွေ ညှစ်ထုတ်နေသော ထွန်းရီလက်တွေက အေးမူ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တင်းကျပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တဖန် သူ့လက်တွေကိုလည်း အေးမူလက်တွေက တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်သည်။မကြာမှီ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ဆုပ်ကိုင်ထားကြသော သူတို့နှစ်ယောက်၏လက်များသည် အရှိန်ပျော့ကာ ပြေလျော့သွားပါတော့၏။ အေးမူ၏စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဒပ်ကနဲ ဒပ်ကနဲ လှုပ်လှုပ်သွားသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသား ကြွက်သားတို့က သူပြီးဆုံးကြောင်းကို သက်သေပြနေပါတော့သည်။

ထွန်းရီတစ်ယောက် အခုမှပင် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းနှင့်အတူ ကျေနပ်အားရသော ကာမအရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတော့သည်။သူ့မျက်နှာကိုလည်း အေးမူ၏ နို့အုံကြီးပေါ်သို့ မှောက်အပ်ထားလိုက်၏။ အေးမူလက်တွေက ထွန်းရီခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ယုယစွာ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ထို့နောက် မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့်…………………. “…….ကဲ….ကျေနပ်အားရသွားပြီလား…..မတော်ရတဲ့ မောင်…..” ထွန်းရီက အေးမူအပြောကို သဘောကျစွာပြုံးရင်း ဟူးကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလျှက် “…..ကျေနပ်ပါပြီ…..တချိန်က မောင့်အချစ်လေးရယ်…..ကဲ….ပြန်ဘို့ပြင်ကြစို့နော်….” အေးမူက အချစ်ရည်လွှမ်းသော မျက်လုံးများဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

ထွန်းရီ အေးမူ ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာလိုက်ပြီး ပေ့ထွ ူပေးလိုက်ရာ အေးမူလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းရီလည်ပင်းကို ချိတ်လျှက်လိုက်ပါလာ၏။ ထွန်းရီလီးကြီးမှာ ယခုမှပင် အားရကျေနပ်သွားသည့်နှယ် မာန်ဟုန်ပျော့၍ ပြွလွတ်ကနဲ အေးမူ၏စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ ထွက်လာ၏။ထွန်းရီလှမ်းပေးသော ထဘီကို အေးမူက ယူဝတ်လိုက်သည်။ သူမဆံပင်များကိုလည်း သပ်သပ်ယပ်ယပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ထုံးလိုက်သည်။ အပြင်ထွက်နေသော သူမ၏ပြည့်တင်းဖေါင်းအိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အတွင်းခံ ဘရာစီယာအတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ထို့နောက် အပေါ်အကျီင်္ ကြယ်သီး တပ်ရင်း ထွန်းရီလီးကြီးကို မက်မက်မောမော ကြည့်လိုက်သည်။လီးကြီးက မာန်ပျော့ကာ အောက်သို့ခေါင်းငိုက်လျှက် တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေပါသည်။

ဤအနေအထားမှာပင် အရှည်က(၆)လက်မခန့်ရှိပြီး လုံးပတ်က ထွန်းရွှေဝါ နှလုံးအားတိုးဆေးဗူးလောက်ရှိသည်။ အေးမူ တစ်ယောက် ဤက့သဲ ို့သော လီးပိုင်ရှင်ကို လင်မတော်လိုက်ရသည့်အတွက် နှမြောတသဖြစ်မိသည်။ “…အင်းလေ…..ဒို့နှစ်ယောက်ရ့ ဲ ဘဝက ဖူးစာမှ မပါဘဲ…ဒီတော့ ကံစီမံရာ အတိုင်းပေါ့..” စိတ်ထဲမှာပင် ဖြေသိမ့်လိုက်ပါသည်။ “…..ကဲ….ပြန်ကြစို့ အေးမူ….ဒီနေ့ကို….ငါတသက်မမေ့ပါဘူးဟာ..နင့်ကို ကျေးဇူး အရမ်းတင်ပါတယ်…..” ထွန်းရီစကားကြောင့် အေးမူရင်ထဲ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။”….အော် နင့်မိန်းမကိုယ်စား နင့်ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးရလို့ ကျေးဇူးတင်တာလား ထွန်းရီရယ်… ……ငါလဲ နင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါဟယ်……” စိတ်ထဲမှာပင် ပြောလိုက်မိခြင်းပါ။

ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပေါင်းစပ်လို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘဲ အခြေအနေမှာ သည်ထက်ပို၍ သံယောဇဉ်တွေ အမျှင်မတန်းမိအောင် နှစ်ဦးစလုံး သတိထားရပါတော့မည်။ အချစ်သံယောဇဉ်က ရမ္မက်သွေးသား ဆန္ဒထက် ပိုပြီး ဖြတ်တောက်ရခက်ကြောင်း နှစ်ဦးစလုံး နားလည်သဘောပေါက်ထားကြသည်ပဲ။ သူ့ကြောင့် ရွှေရည်၏အပျော်ဘဝလေး မပျက်စီးစေချင်တာ အေးမူရဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသတဲ့ စေတနာပါ ရွှေရည်ရယ်……။ နှစ်ယောက်သား အခြေအနေ မပျက် ပုံမှန်အတိုင်း ရွာသို့ ပြန်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ တော့ဓလေ့ထုံးစံအတိုင်း ယခင်ကလည်း သည်အတိုင်းပင် မဟုတ်ပါလော။ ရွာထဲဝင်ခါနီးတွင် ထွန်းရီက……… “…..အေးမူရေ…မထူးပါဘူးဟာ….ညကျနင်ကိုယ်တိုင် အိမ်လာပြီး ရွှေရည်ရှေ့မှာဘဲ ငွေကိစ္စလာပြောတော့ သိလား….နင်တို့က အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဘဲ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး လုပ်မနေနဲ့တော့…..အဲဒါက ပိုပြီး ပြဿနာ တက်နိုင်တယ်…ငါပြောတာ သဘောပေါက်လား….”

“….အင်းပါ…..ငါသဘောပေါက်ပါတယ်…..ညကျရင်….ငါလာခဲ့ပါ့မယ်…..” “…..အော်….အေး…အေး…” ထွန်းရီက အေးမူတို့ အိမ်ရှေ့တွင် မျှစ်စည်းကိုချပေးလိုက်သည်။အလွန်လေးသော မျှစ်စည်းကြီးကိုပင် အေးမူကို မသယ်စေဘဲ သူကိုယ်တိုင် ထမ်းပို့လိုက်တော့၏။ ” ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။”